Page 40 - 11. SAYI MART KAPAK
P. 40

SANAT YAZISI








                Et Kokusu







                     Vedat Arıer*











       Kasaplardaki koca koca çengellere takılı etler vardır hani.
       İri iri gövdeler. Bıçaklarla, satırlarla parça parça eksilen,
       küçülen, yok olan. Ve yerine hemen yenisi asılan, tazesi
       getirilen. Onlardan birisiyim işte.


       Şu kapıda, pencerede biriken insanlar, bacaklarıma bakan,
       gözlerini kalçalarıma diken insanlar da eksilmeyen
       alıcılarım. Bir bilseler baktıkları şeyin bir ayna olduğunu.  En çok çocuklar üzüyor beni. Yapay yürüyüşleri, iğreti
                                                                sigaraları ile büyüme çabasındaki çocuklar. Ve çocuk – büyük
       Ah! Bir bilseler.
                                                                yüzlerdeki o eksilmeyen suçluluk duygusu. Et kokusu...
       Öyle değişik erkekler geliyor, öyle boş dünyalar
       sürükleniyor ki buraya. Verdikleri parayı boşa harcamamış  Giderek eksilen bir et parçasıyım. Özlemlerle, umutlarla
                                                                aramdaki dikenli telleri aşamıyorum. Çiçeklere
       olmak için birkaç dakikaya geceler sığdırmaya çalışanlar,
       ağlayanlar, karısından yakınanlar, neler neler... Ve hepsinin  yaklaşamıyorum. Her gün yeniden ince ince kıyıyorlar beni.
                                                                Sakız gibi üzerime yapışarak sevgisizliğin batağında
       üzerinde sevgisizliğin ağır tortusu. Et kokusu...
                                                                çırpınıyorlar. Birlikte çürüyoruz.
       Hep üşüyorum burada. Çıplak olmaktan değil, havadan da.
       İçimden geliyor. O kadar oldu ki ağlamayalı, belki de    Bugüne dek hiç gözlerime bakan olmadı. Hiç kimse sormadı
                                                                “Müzikten hoşlanır mısın?” diye. Hangi yemeği severim,
       ağlayamadığım için üşüyorum. Bir ucundan tutabilseydim
       sevginin.                                                televizyon izler miyim, hangi çiçeğe vurgunum soran olmadı.
                                                                Kişiliğimin bilinmeyenine aldırış eden çıkmadı hiç. Yalnızca
                                                                ayrılan bacaklarımdı, yataktı onların gerçeği. Bir de köşedeki
                                                                musluktan akan su. Et kokusu...



                               *  12 Kasım 1956 Ankara doğumluyum.1980 yılında Sosyal Hizmetler Akademisi’ni bitirdim.
                            Manisa Celal Bayar Üniversitesi
                                  Üniversite mezuniyeti sonrası 1981-1982 yıllarında yaklaşık 1 yıl Türkiye Çocuk Evleri Vakfı
                            Sosyal Hizmet 4. Sınıf öğrencisi.
                                  Antalya Çocuklar Evi’nin müdürlüğünü yaptım. 1983-1987 yılları arasında Aydın İlinde Özel
                            Bocce antrenörlüğü ve hakemliği
                                  Afacan Kreş ve Gündüz Bakımevi’nin işletmeciliğini ve müdürlüğünü yaptım. 1993-1995
                            yapıyor. Türk Kızılay İzmir Şubesi,
                                  yılları arasında Aydın Belediyesinde memur olarak görev yaptım. 1995 yılında Sosyal
                            Türk Kızılay İzmir Toplum
                                  Hizmetler’e geçtim ve Aydın Yetiştirme Yurdu Müdürlüğünde ve Aydın İl Sosyal Hizmetler
                            Merkezi’nde ve Manisa Vakıf
                                  Müdürlüğünde Sosyal Hizmet Uzmanı olarak görev yaptım. 26 Mayıs 2014 tarihinde
                            Huzurevi’nde gönüllü Bocce
                                  emekliye ayrıldım.
                            antrenörü.
                         SAYFA 39 • SOSYAL HİZMET MAGAZİN • SANAT YAZISI • MART 2021
   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44   45